De Tweede Burgeroorlog in de Verenigde Staten is uitgevochten rond het abortusvraagstuk. De oplossing die is gevonden, heeft geleid tot uitstel van executie: ieder ongewenst kind wordt opgenomen en opgevoed door de Staat – maar iedere jongere tussen de dertien en achttien kan door de Staat of door zijn ouders worden opgegeven om ‘gesplitst’ te worden: ze worden gebruikt als donor voor mensen die een nieuw orgaan of ledemaat nodig hebben. Geen stukje gaat verloren.
Er zijn drie groepen ‘splitsers’: de onhandelbare jongeren, zoals Connor, wiens ouders het niet langer met hem zien zitten.De kinderen van de Staat die niet getalenteerd genoeg zijn om door te mogen leven, zoals Risa. En degenen als Lev: het tiende kind van zeer gelovige ouders dat volgens zijn religie voorbestemd is gesplitst te worden.
De paden van Connor, Risa en Lec kruisen elkaar. Is het waar dat een groep splitsers in de illegaliteit is beland? Valt er te ontsnappen aan hun lot?
Dit boek hè… Ik vind het ten eerste al enorm knap dat iemand zo’n wereld kan verzinnen. Je kunt er toch met je verstand niet bij? Je wilt eigenlijk je kind niet, maar je mag geen abortus plegen dus houd je het totdat het dertien is en dan laat je het (cru gezegd) slachten. En dat er dan nog ouders zijn die dat nog doen ook! Je verwacht toch dat je na dertien jaar wel van je kind bent gaan houden.
Het verhaal begint meteen spannend, ik zat er helemaal in en baalde best toen ik moest stoppen met lezen omdat mijn vriend ook nog wat aandacht wilde. Heerlijk vind ik zulk soort boeken. Ze zuigen je helemaal op. Helemaal mooi vond ik de urban legend over Humphrey Dunfee. Zijn ouders hadden besloten dat hij gesplitst moest worden, maar kregen achteraf spijt. Ze gaan dan op zoek naar alle lichaamsdelen die ooit van hun zoon waren en zetten hem dan weer in elkaar. (Voor de mensen die dit bekend voorkomt: Humpty Dumpty!)
Toch vond ik het boek tegen het einde wel wat minder worden. Ik kan niet precies uitleggen wat het is zonder teveel te verklappen, maar ik vond het einde gewoon een stuk minder goed uitgewerkt dan het begin. Het voelde alsof het was afgeraffeld. Maar daarna kwam ik er pas achter dat dit boek nog een of meerdere vervolgen heeft. Ik was hiervan niet op de hoogte tijdens het lezen en misschien dat de andere delen ervoor zorgen dat het verhaal wat completer aanvoelt.
Sylvia says
2 november 2013 at 10:07Ik zag laatst een soortgelijke film, alleen groeien kinderen dan op in weeshuizen van de Staat en is er geen mogelijkheid om ze ‘weer in elkaar te zetten’, meestal gingen ze na drie behandelingen dood. Was best heftig.
Sylvia plaatste onlangs Theatermaand
Mieke Schepens says
2 november 2013 at 10:31Het is vaker zo dat een boek niet áf voelt als er een vervolg op komt. Dat vind ik toch jammer. Er zijn boeken genoeg waar dat niet het geval is, dus het is geen standaard.
Mooie recensie.
Mieke Schepens plaatste onlangs Recensie: ‘Sluipweg’ van Ingrid Oonincx
Esmee says
2 november 2013 at 12:45Ik vond het einde ook heel erg snel gaan. Sommige stukjes waren ook best gruwelijk, vooral als je nagaat dat dit gewoon kinderen zijn. Ondanks het einde, ben ik wel benieuwd naar het tweede deel.
Tessa says
2 november 2013 at 13:27Ondanks de gruwelijkheden in dit boek ben ik er toch heel benieuwd naar. Je omschrijft het mooi: je wordt erin meegezogen.
Gruwelijk maar mooi, lijkt me een heel interessante combinatie om te ontdekken!
Mrs. T. says
2 november 2013 at 20:03Trekt me totaal niet dit boek. Al is het inderdaad wel erg knap verzonnen.
Mrs. T. plaatste onlangs Hoe het kan lopen
Irene @ Ice Queen's Bookshelf says
3 november 2013 at 10:01Hi Anneke!
Wou even hi zeggen! Ik vond je blog via Storyhunters! Volg je nu via bloglovin!
Groetjes
Irene @ Ice Queen’s Bookshelf