Ken je dat? Dat een boek meerdere prijzen heeft gewonnen of (vaak) genomineerd of getipt is en dat jij denkt: meh? Dat overkomt mij namelijk best wel vaak. Ik lees over het algemeen gewoon boeken die mij aanspreken. De ene keer is dat een coming-of-ageroman, dan weer een klassieker, soms een kinderboek. Na jaren lezen heb ik ondertussen echt wel door welke verhalen mij liggen en welke niet. Natuurlijk gebeurt het nog wel eens dat ik een boek oppak en dat het tegenvalt en soms gebeurt dat ook andersom. Maar ik probeer wel boeken te lezen waar ik enthousiast van word.
Toch besloot ik om eens te kijken of ik die tips en prijzen die anderen aan boeken geven niet gewoon moet vertrouwen. Dat gebeurde op woensdag 6 november toen ik erachter kwam dat Lampje van Annet Schaap weer eens genomineerd was voor een prijs. Lampje is nou typisch zo’n boek dat mij helemaal niet aanspreekt en ik heb lang geprobeerd het te negeren, maar inmiddels kwam ik er gewoon niet meer onderuit. Diezelfde dag kwam de Jonge Jury met een aantal leestips en daar stond ook een boek tussen dat mij totaal niet aanspreekt: Het geheim van de goudenregen, geschreven door Chris Houtman. Diezelfde dag ging ik nog naar de bibliotheek en nam deze boeken mee. Zou het dan toch de moeite waard zijn?
Waarom Lampje mij niet aanspreekt
Dit is een verhaal over de zee. Over geheimzinnige zeewezens en woeste piraten. Over het Zwarte Huis van de Admiraal, waarvan ze zeggen dat er een monster woont. Over een grijze vuurtoren op een eiland dat nog net vastzit aan het vaste land. Over Lampje, de dochter van de vuurtorenwachter, die iedere avond de eenenzestig treden beklimt om het licht aan te steken. Over een stormachtige avond, waarop de lucifers op zijn en alles misgaat.
Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.
Iedereen die ook maar iets geïnteresseerd is in de boekenwereld kent Lampje. Dit boek heeft inmiddels zoveel prijzen gewonnen dat ik geen eens zin heb om ze hier allemaal te vermelden. Ik hoor ook bijna alleen maar positieve verhalen over het boek (behalve dan van een collega). Maar waarom heb ik het dan nog niet gelezen? Dat heeft met verschillende dingen te maken. Allereerst doet de titel mij helemaal niets. Ik word er niet veel wijzer van, maar het maakt me vooral ook niet nieuwsgierig. Daarnaast vind ik de omslag helemaal niet zo mooi. Het is heel grauw en de wereld onder het water ziet er niet zo gezellig uit. Ik ben sowieso bang voor grote zeeën en oceanen, dus misschien dat het me daarom ook een beetje tegenwerkt. Maar de achterflaptekst is het belangrijkst en die zorgt er dan ook voor dat ik gewoon afhaak. Ik ben nooit iemand geweest die van spannende avonturenverhalen houdt. Als kind las ik dat ook niet. Ik heb niks met zeewezens, piraten en monsters. En de laatste zin – ‘Maar vooral over dapper zijn en meer kunnen dan je ooit had gedacht.’ – vind ik dan weer zo zoetsappig klinken. Een dikke ‘meh’ dus.
Wat ik na het lezen van Lampje vind
Lampje was heel anders dan ik had verwacht, al weet ik niet zo goed wat ik dan wel verwachtte. Wat mij in het begin vooral opviel waren de sierlijke zinnen, die naar mijn idee te gelikt overkwamen. Ik ben daar gewoon niet zo van. Wel heb ik geprobeerd om de knop even om te draaien en vooral te kijken naar de inhoud.
Het verhaal was wel inderdaad een avonturenverhaal en dat vond ik eigenlijk niet eens zo erg, al merkte ik wel dat ik mijn aandacht er dan niet zo lang bij kan houden. Hetzelfde heb ik met actiefilms: bij de uiteindelijke actiescène heb ik altijd de neiging om mijn telefoon erbij te pakken. Ik vind dat gewoon niet interessant.
Na het lezen van dit boek snap ik wel dat veel mensen het mooi vinden. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik niet begrijp waarom het zoveel geprezen wordt. Ik kan genoeg kinderboeken bedenken die ik veel mooier vond.
Waarom Het geheim van de goudenregen mij niet aanspreekt
Elizabeth Blossom heeft echt bestaan, zij voer in 1629 met een tweede groep Pilgrim Fathers vanuit Leiden naar Amerika. Elizabeth werd 92 jaar en kreeg 11 kinderen van wie 8 de volwassenheid bereikten. Zij kregen ook weer grote gezinnen, waardoor Elizabeth en haar man Edward FitzRandolph vele tienduizenden nazaten kregen. Onder hen maar liefst drie Amerikaanse presidenten.
Leiden, 1629. Elizabeth Blossom rent door de straten. De tranen biggelen over haar wangen; binnenkort vertrekt ze met haar vader, moeder en haar kleine broertje naar een nieuw land, Amerika. Maar Elizabeth wil helemaal niet weg. Dit is wat ze kent, waarom wil haar vader toch naar dat onbekende verre land? Ze kunnen toch ook best in Leiden wonen? Daar heerst toch een redelijke vrijheid hun geloof te belijden? In Leiden wonen mensen die uit diverse windstreken hun toevlucht hebben genomen tot de tolerante republiek der Verenigde Nederlanden. Het is een soort smeltkroes vindt Elizabeth. Een mix van allerlei verschillende geloven, culturen en talen. En iedereen, maar vooral de republiek lijkt er wel bij te varen.
Maar haar vader ervaart dat toch anders. Zijn droom is een nieuw bestaan op te bouwen in de Nieuwe Wereld, een bestaan gebaseerd op de Bijbel. Elizabeth heeft geen keus en moet aan boord van de Mayflower II. Via Engeland zullen ze de verre reis naar Amerika maken. Het beloofde land, volgens haar vader, waar ze vrij zullen zijn hun geloof te belijden zoals zij willen. Wat nou vrij, denkt Betsy bij zichzelf. Ze ervaart het geloof van haar ouders als verstikkend. Maar ze heeft geen keus. Ze moet doen wat haar vader haar opdraagt.
De voorkant van Het geheim van de goudenregen (voortaan HGVDG) vind ik op zich wel oké. Het is niet helemaal mijn ding, zeker niet omdat er een afbeelding van een meisje opstaat, maar de tekening van het schip achter haar geeft mij wel een idee van wat voor boek ik ga lezen. De titel maakt op zich wel nieuwsgierig (welk geheim dan? goudenregen?) maar zorgt er niet voor dat ik echt een beeld van het boek krijgt. Daarnaast heeft de voorkant best veel tekst en dat zorgt ervoor dat ik het niet zo overzichtelijk vind.
Waarom het mij vooral niet aanspreekt is omdat het boek zich afspeelt in het verleden. Op de een of andere manier heb ik moeite met historische boeken. Vaak kan ik me niet goed inleven. Het verhaal lijkt bij mij dan gewoon niet zo goed binnen te komen.
Wel spreekt dit boek mij meer aan dan Lampje en dat komt vooral doordat het gebaseerd is op een vrouw die echt heeft bestaan en te maken heeft met de slavenopstand in New York.
Wat ik na het lezen van Het geheim van de goudenregen vind
HGVDG was veel interessanter dan ik verwachtte en dat kwam met name door de stukjes geschiedenis die Chris Houtman in het boek heeft verwerkt. Hierdoor kwam het verhaal voor mij echt tot leven. Ondanks dat ik niet graag historische boeken lees, ben ik wel geïnteresseerd in de geschiedenis en ik merkte dat dit boek mij echt het gevoel gaf dat ik meer te weten kwam over het leven in de Nieuwe wereld.
Ik had wel moeite om me soms in te leven in de personages en dan vooral bij Prudence. Zij kwam vaak helemaal niet over als een jong meisje en dat had te maken met de dialogen, die vaak stijf en te oud overkwamen. Toch vind ik het lastig in te schatten hoe een kind in die tijd sprak en daarom kon ik dit wel een beetje loslaten.
Ook ging soms de vaart uit het verhaal. Ik merkte dat ik enthousiast begon, maar dat halverwege mijn interesse een beetje wegzakte. Door het spannende einde kwam dat wel weer goed, maar ik denk dat het verhaal over het algemeen wel wat vlotter had gekund.
Ik heb dit boek op Goodreads een vrij hoge waardering (vier sterren) gegeven en dat heeft vooral te maken met dat ik het verhaal uiteindelijk heel interessant vond én de feitjes die tussendoor stonden. Het was bijvoorbeeld best gaaf om er elke keer achter te komen dat personages in het boek echt hadden bestaan.
Conclusie
Het lezen van Lampje en Het geheim van de goudenregen heeft me doen realiseren dat ik echt wel weet welk verhaal mij wel en niet ligt. Lampje was het gewoon niet voor mij. Toen mijn waardering op Twitter kwam te staan, kreeg ik daar ook best vragen naar. Wat ik gek vond, want ondanks dat een boek over het algemeen goed gewaardeerd wordt, mag ik het ook nog steeds niet zo bijzonder vinden. Het geheim van de goudenregen vond ik een stuk mooier, waarschijnlijk omdat het veel realistischer was en daar hou ik nou eenmaal van. Toch was het boek ook weer niet zo fantastisch dat ik het niet had willen missen.
De prijzen die boeken krijgen zeggen dus uiteindelijk niks over of het voor jou een mooi boek is. Maar het is nooit verkeerd om het eens te proberen.
Leuk dat je deze boeken geprobeerd hebt! Van Lampje heb ik eens zo’n preview gelezen, maar ik merkte dat de schrijfstijl met die lange zinnen me ook nogal tegenstond. Op zich ben ik wel heel nieuwsgierig naar het verhaal, maar ik denk dat het misschien toch niet echt een boek voor mij is.
Zo herkenbaar! Ik heb beide boeken niet gelezen, maar ik ben ook vaak huiverig voor boeken die iedereen geweldig vindt. Lampje spreekt me niet aan, maar HGVDG zou misschien nog wat kunnen zijn voor me. Inderdaad, prima om het een kans te geven, maar soms is een boek het gewoon niet voor je. En dat mag, ook al snapt niet iedereen dat.