Wat als je geboren wordt met een angst voor ongeveer alles? Of wat als je als kind iets meemaakt wat ervoor zorgt dat je een enorme angst voor bacteriën krijgt? In Bang geboren (Kevin Brooks) en De goudvisjongen (Lisa Thompson) komen deze problemen aan de orde.
Het was heel toevallig dat ik deze twee boeken achter elkaar las. Misschien is het een onderwerp wat mijn interesse op dit moment heeft. Eerst las ik Bang geboren. Hoofdpersoon Elliot is enorm angstig voor enorm veel dingen. Gelukkig heeft hij medicijnen die deze angsten minder maken, maar op een dag heeft hij nog maar twee pillen over dankzij een verkeerde bestelling. Zijn moeder gaat op pad voor nieuwe pillen, maar zij blijft weg. Elliot besluit op een gegeven moment tegen zijn instinct in te gaan: in plaats van veilig thuis blijven gaat hij op zoek naar zijn moeder. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot, want als je bang bent voor alles dan is de wereld ineens wel heel gevaarlijk.
In De goudvisjongen heeft Matthew last van het getal 13 en hij is enorm druk om alles brandschoon te houden. Meestal is hij binnen, op zijn slaapkamer. Hij bekijkt dan de buren en schrijft in een boekje op wat zij allemaal doen. Op een dag verdwijnt er een peuter en Matthew is de laatste persoon die hem heeft gezien. Samen met Melody gaat hij op zoek naar aanwijzingen. Die zoektocht dwingt hem ook om naar buiten te gaan en om in aanraking te komen met ziektekiemen.
De verhalen zijn totaal anders opgebouwd en ze zijn allebei op een heel andere manier geschreven. Toch zijn er ook veel overeenkomsten te vinden. Elliot en Matthew gaan allebei tegen hun instinct in en gaan iets doen waardoor zij, voor hun gevoel, in de problemen komen. Ik vond het soms maar moeilijk om me hierin in te leven. Zo beschrijft Thompson een keer dat Matthew schrikt wanneer hij de gordijnen snel dicht doet (door alle ziektekiemen die eruit kunnen stuiven). Tsja, daar kan ik mij – gelukkig – helemaal geen voorstelling van maken. En Elliot is zo bang dat hij tijdens zijn zoektocht in een donkere wei voor de mensen wegrent, terwijl zij hem juist willen helpen. Ik was op zo’n moment allang blij geweest om andere mensen te zien.
Gelukkig komt het in beide verhalen goed met de jongens. Misschien dat zij niet helemaal van hun angsten af zijn, maar door ervaringen zijn ze wel wijzer geworden en ik hoop vooral dat dit soort verhalen mensen die echt deze angsten hebben kunnen helpen.
Geef een reactie