Boekrecensie: Het wonderbaarlijke Snergenland (E.A. Wyke – Smith)

Ver weg van de bewoonde wereld ligt het Snergenrijk, waar nanny Watkyns een kolonie voor verwaarloosde kinderen runt. Het rijk wordt bewoond door dwergachtige wezens (Snergen), vriendelijke beren en Hollandse zeevaarders die schipbreuk hebben geleden en er sindsdien hun kamp hebben opgeslagen. Op zoek naar avontuur lopen de kinderen Joe en Sylvia weg uit de kolonie. Onderweg komen ze de goedaardige maar niet zo snuggere Snerg Gorbo tegen. Terwijl het trio in allerlei avonturen verzeild raakt, zetten Watkyns, de Snergen en de Hollanders een reddingsactie op touw. Maar komen ze nog wel op tijd?
Bron

Nog nooit had ik van dit boek gehoord. Dus toen ik zag dat J.R.R. Tolkien en J.K. Rowling door dit boek geïnspireerd raakte, was ik best verbaasd. Waarom ken ik dit boek niet als het de auteurs van twee geweldige series inspireerde?

Het wonderbaarlijke Snergenland is een echt kinderboek, met heerlijke humor die te vergelijken is met Roald Dahl – alleen dan iets minder gruwelijk. Wat ik vooral zo typisch aan het boek vond, is dat de verteller duidelijk aanwezig is. Meerdere keren vertelt hij iets tussendoor of maakt hij een opmerking zoals dat er echt een moraal in dit verhaal zit. Tijdens het lezen had ik daarom steeds het idee dat een oudere man mij dit verhaal voorlas.

Het lijkt me sowieso een geweldig boek om voor te lezen. Daar is het beter voor geschikt dan om zelf te lezen denk ik. De hoofdstukken zijn erg kort en daarom perfect om bijvoorbeeld ‘s avonds voor het slapen gaan nog even (voor) te lezen. Zelf las ik Het wonderbaarlijke Snergenland aan één stuk door en ik denk dat dat niet ten goede komt aan het verhaal. Het begon me een klein beetje te vervelen.

De illustraties vond ik erg leuk en passend bij het boek. Naar mijn idee heeft de illustrator precies van de leukste passages illustraties gemaakt. Hierdoor krijg je een beter beeld van hoe klein bijvoorbeeld een Snerg is of hoe een karamelbeer eruit ziet.

Trouwens, ik vond in het verhaal twee dingen die ik ook van Harry Potter kende: (1) “Het is een soort trompet in elk geval. Genoemd naar de uitvinder, Hildebrand Slakhoorn, de bekende tovenaar. & (2) “‘Niet zo snel,’ zei de oude vrouw vinnig. ‘Een alruin is geen madeliefje. Je zal er de hele nacht naar moeten zoeken. Snap je, het zijn kleine wortels die eruitzien als mannetjes.'”

Ik vond Het wonderbaarlijke Snergenland een leuk kinderboek, maar ik denk wel dat het beter geschikt is om voor te lezen dan om het als (volwassene) zelf te lezen. Maar uiteindelijk is dat voor een kinderboek juist een goed iets lijkt me.