Boekrecensie: De hemel begint bij je voeten (J. Nelson)

Lennie Walker is zeventien, brengt haar tijd het liefst door met een boek en laat poëzie achter voor toevallige voorbijgangers. Als haar temperamentvolle zus Bailey plotseling overlijdt, komt ze er alleen voor te staan. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er opeens twee jongens die haar aandacht vragen – ondanks haar niet-bestaande voorgeschiedenis met de liefde.

Toby was het vriendje van Bailey, en Lennie en hij lijken als enige elkaars verdriet écht te begrijpen. Als Lennie in zijn ogen kijkt, kan ze haar zus soms weer zien. Joe is nieuw, komt uit Parijs en heeft een magische grijns en een ongelooflijk muzikaal talent. Voor Lennie zijn de jongens als de zon en de maan: bij de een vergeet ze haar verdriet, maar alleen de ander kan haar troosten. Alleen weet ze ook dat als de zon en de maan botsen, de hele wereld explodeert.

Eerder dit jaar kwam Ik geef je de zon uit, een boek geschreven door Jandy Nelson. Ongeveer heel boekbloggersland was lyrisch over dit boek, behalve natuurlijk deze dame hier. Ik kon me helemaal niet zo vinden in het boek, ondanks dat ik best wel begreep waarom anderen ervan genoten. De hemel begint bij je voeten is ook geschreven door Jandy Nelson. Het boek is al eerder in Nederland uitgegeven, maar dit keer door uitgeverij Blossom Books en met een vernieuwde omslag. De achterflaptekst van De hemel begint bij je voeten sprak me best aan en dus besloot ik het er gewoon op te wagen.

Laat ik positief beginnen: dit verhaal is een mooi idee. Ik vond het leuk dat het om twee zussen draaide, waarvan een zus is overleden. Lennie probeert haar leven weer op te pakken zonder haar zus. Aangezien mijn moeder net is overleden kon ik me in sommige dingen best vinden. Daarnaast vond ik ook de relatie die Lennie met Toby en met Joe heeft erg mooi gedaan. Op de voorkant van het boek staat: de een helpt haar herinneren, de ander laat haar vergeten en dat is ook precies hoe die relaties werken. Toby was het vriendje van Lennies zus Bailey en Joe is een nieuwe jongen die Bailey nooit gekend heeft.

Maar helaas heb ik De hemel begint bij je voeten met lichte tegenzin gelezen en had ik weer hetzelfde gevoel als bij Ik geef je de zon. Ik heb heel lang nagedacht over wat het nou precies is, waarom deze boeken mij niet zo raken en ik denk dat ik er eindelijk uit ben: het is too much. Nelson probeert echt met elke zin alle emoties los te trekken. Ze gooit zoveel metaforen en symbolen in het verhaal en daarnaast zitten er in beide verhalen figuren die haast karikaturen lijken. In dit boek is er een kamer dat Het Heiligdom heet, oma (nee, omie) is een Tuingoeroe, oom Big trouwt met ongeveer vijf vrouwen. Zinnen als Haar stem is gesmolten tot een bekende rivier van ongerustheid of bloemen die niet gewoon rozen heten maar Toverlantaarns, Premières, Perfecte Momenten of Zoete Overgaves: het is allemaal teveel.

Voor iemand die van rauwe verhalen houdt (denk aan de boeken van Niccolo Ammaniti) en gelooft dat emoties het beste overkomen met zo min mogelijk woorden zodat ze zo rauw mogelijk op je dak vallen, is een boek zoals De hemel begint bij je voeten gewoon veel te veel. Je hoeft niet alle registers open te trekken om emoties los te maken bij je lezer. Bij mij in ieder geval niet.

(O en daarnaast, waarom mag Lennie overal papiertjes en ander materiaal waar ze haar gedichten op schrijft laten waaien en zeurt niemand erover dat het milieuvervuiling is? ;-))