Boekrecensie: De fixer (J.L. Barnes)

De zestienjarige Tess woont bij haar opa op een ranch in Montana. Als haar opa begint te dementeren, neemt haar grote zus Ivy – die ze al drie jaar niet heeft gezien – Tess mee naar Washington. Ivy begeeft zich in het hart van de politieke society en is een fixer – ze lost andermans problemen op door clever thinking, connecties en als het moet zelfs chantage. Opeens wordt Tess een wereld van politiek, macht, rijkdom, driehoeksverhoudingen en familiegeheimen in geslingerd, en woont ze bij een zus die ze amper kent en vooral niet vertrouwt. Erger nog, wanneer Tess een wanhopig klasgenootje te hulp schiet, raakt ze zelf onbedoeld verstrikt in de fixerbusiness. Voor ze het weet vragen allerlei mensen haar om hulp. Totdat het uit de hand loopt en Tess in een complot wordt gezogen dat van haar high school tot midden in de Oval Office leidt.

Jeetje, wat heb ik lang gedaan over De fixer. Ik kan het niet zeker weten, maar het voelt haast als een record. Soms heb je dat een boek langer duurt, omdat je er gewoon geen tijd voor hebt of omdat je even een leesdip hebt. Het kan ook zo zijn dat een boek tegenvalt en dat je daardoor het lezen steeds voor je uitschuift. In dit geval was het van allebei een beetje, al kwam ik daar veel te laat achter.

Ik lees niet graag boeken niet uit, zeker niet als ik er al erg ver in ben. Bij De fixer heb ik er wel even over nagedacht om het boek aan de kant te leggen, maar ik was ondertussen al zo ver dat ik het zonde vond. Oké, het moge duidelijk zijn dat ik niet blij ben met dit boek, maar waarom dan precies?

Misschien ligt het aan mijn warrige hoofd (waar ik meestal trouwens niet zo’n last van heb) – maar ik had halverwege dit boek ineens helemaal geen idee meer van wat er nu precies allemaal gebeurd was. Er kwamen personages in voor die mij niets zeiden. Dat is voor mij altijd een dingetje: als de personages niet goed zijn geschreven, dan gaat het mis. Ik moet echt het gevoel hebben dat ik een personage ken. In De fixer had ik zelfs geen eens het idee dat ik de hoofdpersoon, Tess, kende.

Verder waren er heel veel bijfiguren en die haalde ik steeds door elkaar. Ik begrijp dat een bijfiguur niet zo belangrijk is als een hoofdpersoon (ik heb het potjandrie pas nog uitgelegd), maar een bijfiguur moet wel iets body hebben en dat gevoel had ik ook niet: soms was het naar mijn idee alleen een naam en moest ik er zelf een beeld aan geven.

Naast dat ik moeite had met de personages en daardoor de gebeurtenissen niet goed in mijn hoofd kreeg, vond ik het ook gewoon geen boeiend boek. Dat kan natuurlijk ook. Het idee van een fixer die iedereens problemen weet op te lossen en het liefst kan verdoezelen, tsja, ik vond het niet zo spectaculair.