Boekbespreking: Nieuwe maan (S. Crossan)

Joe heeft zijn broer al tien jaar niet gezien. De reden daarvoor is gruwelijk: Ed wacht zijn doodstraf af in een gevangenis in Texas, mijlenver van Joe en de rest van hun disfunctionele gezin. Wanneer de executiedatum vastgesteld wordt, is Joe vastbesloten om zijn broer nog een laatste keer te ontmoeten. Zonder geld of back-up vertrekt hij naar Texas. Maar terwijl het aftellen begint, ontstaat er ook nieuwe hoop.

Maanden keek ik ernaar uit: Nieuwe maan van Sarah Crossan. Nadat ik EEN had gelezen wist ik een ding heel zeker en dat was dat ik meer wilde lezen van deze auteur. En serieus, ik heb nog nooit zo lang uitgekeken naar een boek (oké, misschien naar Harry Potter 7, maar dat is alweer heel lang geleden). Je snapt natuurlijk wel dat ik even een dansje heb gedaan toen het boek eindelijk binnenkwam.

En totdat Angela het me uitlegde,
wist ik niet dat een beschuldiging van moord
in de verkeerde staat
dodelijk was

En je snapt natuurlijk ook wel dat ik het diezelfde dag nog heb gelezen. Van voor naar achter en een paar uur later, na het plakken van miljoenen plakkertjes bij mooie passages, was ik alweer bij het einde. Ik besefte toen ineens dat ik nu iets heel moeilijks moest gaan doen. Namelijk het schrijven van deze recensie. Ik heb er al dagen tegenaan zitten hikken.

Ongeveer vier miljoen dollar
kost een executie.
Dat is acht keer zo veel geld
als een levenslange gevangenisstraf.
Niet dat het iemand wat kan schelen:
de dood van een crimineel is het geld
dubbel en dwars waard.

Ik heb ook al veel andere recensies gelezen over Nieuwe maan en wat me vaak opvalt is dat het boek vergeleken wordt met EEN. Jammer vind ik dat, want volgens mij is elk boek een losstaand iets (behalve als het deel is van een serie natuurlijk) en het zou zonde zijn om een boek alleen maar goed of minder goed te vinden, omdat je een ander boek van dezelfde auteur beter of slechter vond. Dus dat ga ik niet doen. Ik ga je vertellen wat ik van Nieuwe maan vond.

Ed is berecht als een volwassene,
opgesloten en
ter dood veroordeeld,
drie jaar voordat hij
oud genoeg werd geacht
om een biertje te bestellen in een bar.

Eigenlijk kan ik daar heel snel klaar mee zijn, want ik vond het genieten. De vrije versvorm draagt weer zoveel bij aan het verhaal. Er wordt zo ontzettend veel verteld in de delen waar geen tekst staat. Elk vers is lang genoeg en vertelt genoeg. Elke emotie die niet beschreven wordt, staat wel met onzichtbare letters op het papier gedrukt. Ik hoefde nooit te raden wat er werd gevoeld of gedacht, niet omdat het me werd verteld, maar het boek liet het me voelen.

‘Blijf altijd bij vandaag, Joe,
want morgen is een verhaal dat nog niet is geschreven.
Het heeft geen zin om ervoor te oefenen.
Totaal geen zin.’

Nieuwe maan voelt ook rauw aan, maar het gaat dan ook om een rauw onderwerp. Niet alleen de doodstraf die Joe’s broer gaat krijgen is een behoorlijk pijnlijk onderwerp, ook het hele gezinsleven van Joe is nou niet bepaald liefdevol te noemen. Je moet dan ook geen romantische scènes of ellenlange verzen met mooie woorden verwachten: het is wat het is. Juist de schrijfstijl maakt dat je zo goed voelt hoe kut de situatie is.

De avond voor haar eerste gevangenisbezoek
vraagt Angela: ‘Hoe is het daar?’

‘Een soort niemandsland.
Een plek waar niemand woont.
Een tijdelijke opslagruimte,’ zeg ik.

Het boek heeft natuurlijk een enorm belangrijk thema (de doodstraf), maar gelukkig wordt er helemaal niet belerend over gesproken. Sarah Crossan heeft op een heel mooie manier over dit onderwerp geschreven: er wordt jou niet verteld hoe fout het is, het verhaal laat jou voelen hoe fout het is.

Ik ben sowieso niet in de stemming om te bidden.
Vandaag geloof ik niet in God.

Ik geloof niet eens in mensen.

Ik vond Nieuwe maan dus echt een genot om te lezen en ik weet zeker dat ik het in de toekomst nog een keer ga lezen. En dan ga ik nu weer wachten… wachten op het volgende boek van Sarah Crossan.