Boekrecensie: Vraag het aan de bliksem (C. Michels)

Danny is de eerlijkste jongen van de wereld. Hij houdt van alle mensen om zich heen, zeker als ze hem van pas komen. Hij is ook ontzettend behulpzaam, hij helpt het lot graag een handje. We kunnen het alleen maar betreuren dat de hond van de bovenbuurvrouw daarbij het loodje moet leggen. Het leven is een spel, waarbij elke zet telt. Danny slaat geen enkele kans over om op te klimmen. Zijn vermoeide ouders zijn een eeuwige inspiratiebron. Hij beschrijft ze dan ook met tragisch leedvermaak. Zijn relaas is steeds zo oprecht als de omstandigheden van hem vragen.

Vraag het aan de bliksem is het laatste boek dat ik in 2015 las en ondanks dat dat nog niet zo lang geleden is, moet ik eerlijk toegeven dat er weinig is blijven hangen van dit verhaal. Ik heb me serieus afgevraagd of ik het boek nou wel of niet gelezen had. En dat is natuurlijk niet erg handig als je iets wil vertellen over een boek.

Wat ik me wel kan herinneren is dat ik maar moeilijk of eigenlijk geen klik kreeg met hoofdpersoon Danny. Hij wordt in de achterflaptekst al redelijk duidelijk beschreven, maar toch heb ik niet het gevoel dat ik hem ken. Ik vond hem voornamelijk erg raar.

Ik keek op de klok. Het was drie uur ‘s nachts. Ik trok een schone boxershort aan en rook aan mijn oude. Een beetje bitter, het rook zelfs naar pis. Toen ik hem bij mijn andere kostbaarheden onder het kussen schoof, hoorde ik dat de televisie in de woonkamer aanstond.

Ik kan aardig wat hebben van hoofdpersonen, maar eens in de zoveel tijd tref ik een hoofdpersoon die ik gewoon raar, of zelfs een beetje viezig vind, en wat er dan vaak gebeurt, is dat ik afstand ga nemen van de hoofdpersoon, van wat hij denkt en wat hij doet. Dit zou een goede reden kunnen zijn waarom ik me zo weinig herinner. O, en erg aardig vond ik Danny ook niet.

Als ik hier [de kerk] nu iedere zondag kwam zitten, kenden al die oude mensen me op den duur. Zouden ze dan een deel van hun erfenis aan me schenken? Het enige wat ik achteraf zou moeten doen, was naar hun begrafenis gaan en ze met een aai op de kist bedanken voor hun gulheid. Dat leek me een haalbare kaart.

Een hoofdpersoon hoeft natuurlijk niet perfect te zijn, maar het liefst wel sympathiek. (Of onsympathiek, maar dat je als lezer begrijpt waarom de hoofdpersoon zo (geworden) is.)

Het zou oneerlijk van me zijn om iets over het verhaal te zeggen, aangezien ik me er zo weinig van herinner. Wel heb ik het idee dat ik soms niet kon achterhalen of iets echt gebeurde of metaforisch bedoeld was. Daarnaast gebeurden er ook vreemde dingen, wat natuurlijk te verwachten is met zo’n hoofdpersoon als Danny.

Daarom verwijs ik graag naar Tessa’s recensie van dit boek en wat je dan waarschijnlijk op zal vallen, is dat zij wél enthousiast was over Vraag het aan de bliksem.