Ik las De onuitwisbare vlekken van een luipaard van Kristopher Jansma

In 2013 las ik De onuitwisbare vlekken van een luipaard al uit, maar had dat jaar geen tijd meer om op te schrijven wat ik ervan vond. En eerlijk gezegd vond ik dat ook best lastig om te zeggen van dit verhaal.

Het boek begint met het volgende: ‘mocht je van mening zijn dat jij de auteur bent van dit boek, neem dan zo snel mogelijk contact op met Haslett & Grouse Publishers in New York, NY.’ Enigszins verward sloeg ik de pagina om. Bovenaan die pagina stond ‘Een woord van de schrijver’. Die schrijver bleek later niet de schrijver van dit boek te zijn, maar van het boek in het boek. Maar eigenlijk was die schrijver toch weer de schrijver van het boek dat ik in handen had. Snap je het nog? Ik nog steeds niet helemaal.

Maar ik hou wel van een boek dat mij verwart. Ik ging tijdens het lezen beter opletten, probeerde verborgen symbolen te vinden. Zo kwam ik bijvoorbeeld ‘goud’ enorm vaak tegen in dit boek. Het zat op een schilderij of in het horloge van de hoofdpersoon. Waar ik dan helaas niet zo goed in ben, is het interpreteren van die symbolen.

Grotendeels gaat het verhaal over een verteller, een schrijver, die bevriend is met een andere schrijver genaamd Julian McGann. Zijn vriend is succesvol en volgens hem (en de rest van de wereld) een briljant schrijver. Dit achtervolgt hem, want hij wil ook zulke successen bereiken met zijn verhalen. Deze drang naar excellentie laten hem over de wereld dwalen. De hoofdpersoon raakt steeds verder verstrikt in zijn leugens. Zijn verhalen raken verweven met fictie en non-fictie, dingen die in zijn echte leven zijn gebeurd en dingen die hij verzonnen heeft. Na een tijdje weet hij eigenlijk zelf niet meer wat hij nu wel of niet echt heeft meegemaakt.

Ik vond het een intrigerend verhaal. Ik kon me ook inleven in de hoofdpersoon. Het gevoel dat anderen slimmer of creatiever zijn en dat willen evenaren. Ik ken dat wel, alleen gelukkig niet in het extreme zoals in het boek beschreven wordt. Waar ik moeite mee had, was dat er in elk hoofdstuk een tijdsprong werd gemaakt. Vaak was het weer een paar jaar later en als lezer moest ik dan steeds weer uitvogelen waar we waren en hoe die jaren ertussen invloed hebben gehad op de hoofdpersoon. Dit was lastig en hierdoor raakte ik vaak uit het verhaal.

De onuitwisbare vlekken van een luipaard is een boek om nog eens te herlezen. Ik denk dat je er dan steeds meer dingen uithaalt, dat het duidelijker wordt. We kennen allemaal nog wel van de middelbare school de verhaallaag en de betekenislaag. Ik denk dat in dit boek onder de verhaallaag meerdere betekenislagen liggen en bij mij duurt het altijd even voordat ik die (allemaal) heb opgespoord.

Dit boek heb ik ontvangen van Karakter Uitgevers. Bedankt!