De overgave (A. Japin)

Een paar jaar geleden las ik De zwarte met het witte hart van Arthur Japin. Ik vond het een verschrikkelijk boek en ik kwam er maar niet doorheen. Een half jaar geleden las ik Een schitterend gebrek van dezelfde schrijver en dit boek vond ik fantastisch. Oftewel: ik had een derde boek nodig om te weten wat ik van Japins werk vind en dus las ik De overgave.

In deze uitgave vertelt een oude Amerikaanse pioniersvrouw in retrospectief haar leven, dat boven alles bepaald is door de dag waarop haar familie tijdens een overval van indianen uiteen werd gereten: de mannen werden vermoord en een aantal van haar (klein)kinderen als buit ontvoerd. Zijzelf overleeft de aanval meer dood dan levend, maar houdt zich strijdbaar op de been door de vurige hoop haar lievelingskleindochter ooit terug te vinden.
Bron: bol.com

Ik had eerst helemaal geen zin om te beginnen in dit boek. Indianen… Joepie (kom pak je lasso maar, zo vangen cowboys indianen…). Dat interesseerde me gewoon niet. Ook tijdens het lezen van de eerste bladzijden werd ik niet geraakt en ik vond het lastig het verhaal te volgen. Ik moest er wel even doorheen komen, maar rond de honderdste bladzijde zat ik er helemaal in en elke vrije minuut die ik had gebruikte ik om verder te lezen. Helaas was het boek toen snel uit.

Het boek krijgt van mij uiteindelijk een

Lezen: als je van geschiedenis houdt (het verhaal is trouwens ook op waarheid gebaseerd, zoek op Google maar naar Fort Parker). Je moet er wel tegen kunnen dat de gedachten van de hoofdpersoon soms meerdere pagina’s in beslag nemen.
Niet lezen: Tsja, bij dit boek heb ik vooral zoiets van: je houdt ervan of je houdt er niet van. Geef alleen niet op voordat je bladzijde honderd bent gepasseerd.