Boekrecensie: Twintig regels liefde (R. Coleman)

Tijdens haar nachtdiensten schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in – hoe werkt een wasmachine? – en soms ouderlijk advies – hoe word je een goede vader? Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop…

Heb ik al eens verteld dat ik gevoelig ben voor mooie omslagen? Ja hè? Maar kijk nou wat voor een plaatje Twintig regels liefde is. Dat valt toch op? Mij wel in ieder geval! En natuurlijk heb ik ook even de achterflaptekst gelezen voor ik het boek besloot te gaan lezen. (Want alleen afgaan op een omslag durf ik dan weer niet.)

Ik zal het maar meteen zeggen: het verhaal viel me erg tegen. Ik had er ook iets anders van verwacht. Namelijk dat het veel meer zou draaien om Stella en de belofte die ze breekt. Natuurlijk zit dit wel in het verhaal verwerkt, maar het speelt een kleinere rol. Pas aan het einde werd het belangrijker.

In Twintig regels liefde lees je ook veel over andere mensen. Over een zieke vrouw die in het hospice ligt, over een man die zijn moeder al vroeg verloor en ook over Stella’s privéleven. Ondanks dat ik het niet had verwacht, vond ik dit wel een leuke toevoeging aan het boek. Alleen vond ik het allemaal gewoon enorm zoetsappig en vooral langdradig. Ik had vaak het idee dat bepaalde dingen met drie zinnen minder gezegd had kunnen worden. En terwijl er in dit boek veel emoties aan bod komen, had ik geen enkele keer dat ik meeleefde met een hoofdpersoon en de gevoelens zelf voelde. Nee, het bleef allemaal nogal vlak.

En ik vind het jammer, want dit boek heeft echt veel potentie en eigenlijk vertelt het ook mooie verhalen met diepe emoties, het kwam alleen bij mij niet zo (fijn) binnen.