Boekrecensie: De grote kans van Edsel Bronfman (D. Wallace)

Edsel Bronfman, vierendertig jaar en op velerlei gebied verbazingwekkend onervaren, leidt een onopvallend leven: hij heeft een kantoorbaan, een appartement en een complexe relatie met zijn moeder. Bijzondere dingen overkomen andere mensen, niet hem – tot Carla D’Angelo, telefoniste bij marketingbureau Grote Kansen, hem op een avond belt om te vertellen dat hij een prijs heeft gewonnen: een weekend in een luxe appartement aan het strand in Florida. Er is echter één voorwaarde: de prijs is uitsluitend bedoeld voor een stel. Binnen 79 dagen moet Edsel op zoek naar een partner. Dit telefoontje zet Edsel in beweging en heeft een reeks onverwachte avonturen en kleurrijke ontmoetingen tot gevolg.

Toen ik het persbericht van De grote kans van Edsel Bronfman ontving, dacht ik: dit lijkt me echt een geinig boek. Het deed me een beetje denken aan De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Ik had het boek net aangevraagd toen ik me ineens bedacht ik dat De 100-jarige man helemaal geen leuk boek vond. Euh, oeps. Hopelijk leek De grote kans van Edsel Bronfman er niet teveel op…

Gelukkig lijkt het er zeker niet op. Misschien dat soms de humor een beetje overeenkomt (al zit erin De 100-jarige man veel meer humor) en het opzet van het boek lijkt er ook een beetje op, omdat er steeds allerlei dingen gebeuren die – naar mijn idee – niet zoveel met het verhaal te maken hadden.

In dit boek (ik kan de titel echt niet nog een keer typen…) lees je dus over Edsel. Hij krijgt een telefoontje met de mededeling dat hij een reisje naar Flordia heeft gewonnen voor twee personen. Er is alleen een probleem: Edsel heeft geen vrienden en ook geen partner. Daar moet hij dus naarstig naar op zoek. Daar draait dan ongeveer het hele boek om, met een aantal omwegen.

Ik kon het allemaal niet zo waarderen. Zeker, er waren momenten in het verhaal dat ik er even helemaal in zat. Soms was het even heel grappig of juist best serieus. Maar over het algemeen vond ik het verhaal allemaal opvulling. Alsof er eigenlijk niet zoveel te vertellen was en er daarom maar van alles werd bij gehaald. Het boek had voor mijn gevoel een heel stuk dunner gekund.

Tegen het einde voelde het ook als een moetje, het uit lezen. Sterker nog: ik heb echt even getwijfeld of ik het zou uit lezen. Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om het hele verhaal te lezen, ook omdat ik er gewoon moeite mee heb om boeken te DNF’en zoals ze dat dan zeggen.