Boekbespreking: Melk en honing (R. Kaur)

Ben ik nou wel of niet een poëzielezer? Ik weet het nooit zo goed. Er zijn bepaalde gedichten die ik heel mooi vind en sommige gedichten snap ik juist helemaal niet, maar goed: dat heb je met boeken natuurlijk ook. Het is alleen zo dat ik niet zo snel denk: laat ik eens een gedichtenbundel gaan lezen. Dan lees ik meestal toch liever een boek. De gedichtenbundels van Rupi Kaur kwam ik een tijd geleden heel veel tegen op Instagram. Vooral de bundel Melk en honing zag ik veel. Het is natuurlijk ook een prachtige bundel om te zien alleen al, maar sommigen plaatsten ook gedichten uit de bundel en daarvan spraken me best veel aan. Toen eind januari de poëzieweek was besloot ik haar bundels te willen lezen.

Ik was een beetje in shock

Ik had me van tevoren niet verdiept in de gedichten en over welk thema’s ze schreef, dus ik was een beetje in shock toen ik de eerste paar gedichten las, die veelal over verkrachting en aanranding gingen. Wat heftig, dacht ik. Maar wat knap ook, dat ze hier woorden aan heeft kunnen geven. Rupi Kaur schrijft heel afwisselend. Het ene gedicht bestaat uit twee regels, de ander lijkt bijna een bladzijde uit een gewoon boek qua aantal regels en bladspiegel. Ik merkte al snel dat ik vooral de kortere gedichten mooi vond, omdat ik het zo bijzonder vond hoe ze bepaalde gevoelens zo kort op zo’n precieze manier wist op te schrijven.

De jonge liefde

De thema’s die Rupi Kaur in Melk en honing behandelt waren dus niet altijd de thema’s die ik verwachtte of waar ik iets mee kon. Ze gaan veel over de liefde. Het vinden van (verkeerde) liefde en het missen van liefde. Ik kon aan sommige gedichten merken dat ze nog jong is en dat ze typische gevoelens had die ik aan jonge, verliefde mensen toedicht. Hoewel ik nog steeds heel erg gek ben op Enrico, is voor mij dit gevoel nog wel herkenbaar, maar niet iets waar ik me enorm in kan vinden. (Ik vind mezelf nu heel oud en liefdeloos klinken, haha.)

Ik ben fan

Hoewel de thema’s soms niet helemaal bij me pasten, merkte ik wel dat ik enorm genoot van het lezen van de gedichten en dat ik het heel fijn vond om weer eens poëzie te lezen. Ik ben door deze bundel ook absoluut fan geworden van Rupi Kaur. Ze heeft een eigen manier van schrijven en die spreekt mij ontzettend aan. Ik ben heel benieuwd naar haar andere bundel, De zon en haar bloemen. (Ik zou het alleen helemaal niet erg vinden als ze leert om hoofdletters te gebruiken… Maar dat ben ik.) Ik kan me trouwens ook voorstellen dat haar gedichten in het Engels nog mooier zijn, maar ik lees zelf liever in het Nederlands en ik vond de vertaling, door Anke ten Doeschate, heel fijn en natuurlijk om te lezen.

Een paar voorbeelden van gedichten:

ik ben een museum vol kunst
maar jij had je ogen dicht

—

je hebt de neiging
om je te verlaten
op anderen
die moeten compenseren
waar jij tekort denkt te schieten

wie heeft jou
doen geloven
dat anderen
jou moeten vervolmaken
ze kunnen je hooguit complementeren

—

als je bent geboren
met de zwakte om te vallen
ben je ook geboren
met de kracht om weer op te staan

—

word
verliefd
op alleen zijn met jezelf

—

jou verliezen
was
mezelf worden